-Zmieniłaś się-stwierdził Brad przyglądając mi się.
-Tylko troszkę. Em...ludzie-zwróciłam się do reszty-to jest Bradley i Theo, moi kuzyni. Chłopcy to jest tak... Luke- mój narzeczony, jego bracia Jai i Beau-zaczęłam wymieniać aż przedstawiłam wszystkich siedzących w salonie.
-Czy u Was w rodzinie każdy jest taki ładny i przystojny-zapytał Harry
We czwórkę przytaknęliśmy zgodnie na jego pytanie.
***
Przez kolejne dni zajmowaliśmy się prawie tylko weselem. Chłopcy przyjechali pomóc... ale nie było w czym....Dziewczyny i Dominic zgodzili się na udostępnienie pokoi... Tak właściwie to dziewczyny nie miały za dużo do powiedzenia bo w końcu to mój dom.
-Halo?-odebrałam telefon, który obudził mnie ze snu.
-Lena, błagamy przyjedź tu...-mówił zdenerwowanym głosem Liam
-Co? Gdzie? Co się stało?
-Jesteśmy w hotelu w Manchesterze. Przyjedź... Zayn zaginął.
-CO-krzyknęłam, zaczęłam się szybko ubierać.
-No nie ma go.
-Może poszedł się przejść? Na fajkę?-umyłam szybko zęby i ubierałam już buty.
-O tej godzinie?! Jest 3 w nocy!
-Wychodzę z domu, będę jak najszybciej się da-i się rozłączyłam.
Wzięłam kluczyki od Lykana i pobiegłam do garażu. Czy zawsze jak coś się dzieje to musi to być w nocy?! Nie dadzą mi się wyspać... Wyjeżdżałam już z Londynu i pomyślałam o tym jak bardzo kocham Jaxona za to auto. Wzięłabym Veyrona ale jest u dziewczyn, przez co straciłabym trochę czasu. Mknęłam drogą mijając innych kierowców. Nie byłoby za ciekawie gdyby teraz trafiła się gdzieś psiarnia*... Mój telefon zaczął dzwonić, odebrałam i dałam na zestaw głośnomówiący.
-Liam jeszcze trochę...-rzuciłam bo byłam pewna, że to on.
-Lena? To ja, Perrie-usłyszałam jej zapłakany głos
-Dobrze, że dzwonisz bo...-nie dokończyłam bo mi przerwała.
-Zerwał ze mną.
-Co?
-Noo, przez sms-a.-i wybuchnęła płaczem.
-Pez nie płacz, proszę. Jadę właśnie do Manchesteru bo Liam zadzwonił, że Zayn zaginął, ale jak tylko wrócę to przyjadę do ciebie.
-Dobrze-pociągnęła nosem
-Nie płacz, nie warto. Głowa będzie cię boleć. Obiecuję, że jak go dorwę to się z nim rozprawię.
***
Wpadłam do hotelu jak burza. Przed recepcją czekał na mnie Louis, z którym pobiegliśmy do chłopaków. Wpadliśmy do pokoju Zayna gdzie była reszta.
-Zostawił tylko to-Harry podał mi złożoną kartę z napisem "Dla Marleny".
Otworzyłam ją i zaczęłam czytać jej zawartość.
"Przepraszam ale nie mogę dłużej udawać. Nie czuję się dobrze w zespole. Przeproś ode mnie chłopaków.
Zayn."
Podałam kartkę chłopakom i w czasie kiedy ją czytali próbowałam się dodzwonić do Zayna ale na marne...
-Zostawił nas?-chłopacy usiedli z minami pełnymi niedowierzania i smutku
-Zostawił w domu jakieś rzeczy?
-No tak, nie miał wszystkiego.
-Macie dzisiaj koncert? Nie, prawda?-zapytałam
-Nie, zakończyliśmy wczoraj trasę.
-Spakujcie się, zadzwonię, żeby ktoś po was przyjechał... Zaraz wracam.
Poszłam do recepcji, żeby dowiedzieć się czy ktoś widział Zayna jak wychodził. Na początku nie chcieli mi powiedzieć ale po małych negocjacjach zobaczyłam nawet nagranie z kamer. Wyszedł 30 minut przed telefonem Liama do mnie. Miał walizki i szedł szybkim krokiem. Jakim cudem ochrona chłopaków go nie zauważyła...
-Dziękuję panu bardzo.
W drodze do pokojów chłopaków zadzwoniłam do Doma.
-Weź samochód i przyjedź po chłopaków.
-Co się dzieje?
-Muszę znaleźć Zayna.
-Zaraz ruszam.
Rozłączyłam się i próbowałam dobić się do Zayna ale na marne. Weszłam do jego pokoju i przejebałam wszystkie szafki i łazienkę w poszukiwaniu czegoś co mógł może zostawić ale nic nie znalazłam. Przeszłam do chłopaków.
-Dominic po Was przyjedzie.
Popatrzyłam na nich. Smutne miny i oczy, u Nialla czerwone oczy. Usiadłam koło niego na łóżku i objęłam ramieniem pocierając jego rękę.
-Chłopaki... To nie wasza wina... Podjął taką decyzję jaką podjął... Najwyraźniej tak musi być.
Upewnijcie się, że macie wszystko i czekajcie na Doma.
-A ty co zrobisz?
-Jadę go znaleźć.
Pożegnałam się z nimi i wyszłam. W drodze do auta zadzwoniłam do Luke'a.
-Halo?
-Wstawaj. Jeżeli Zayn pojawi się w domu zatrzymajcie go, ja już jadę.
***
W drodze powrotnej mijałam się z Domem. Kiedy wjeżdżałam do Londynu była 6:30. Zadzwonił mój telefon. Dzwonił Luke więc odebrałam.
-Przyjechał.
-Zaraz będę. Możesz iść spać.
Rozłączyłam się i kiedy zajechałam pod dom, wysiadłam i pobiegłam do domu moich sąsiadów. Weszłam i zobaczyłam Zayna pakującego coś do torby w salonie. Stał do mnie tyłem więc mnie nie widział. Oparłam się plecami o ścianę w salonie z założonymi rękami na piersi. Czekałam aż się odwróci. Kiedy to zrobił odskoczył trochę do tyłu, gdyż się przestraszył.
-Masz mi coś do powiedzenia-odepchnęłam się od ściany i podeszłam bliżej niego.
-Przepraszam, pamiętasz jak byłem taki dziwny na koncercie? Wcale nie było tak jak ci powiedziałem, miałem cholerny mętlik w głowie. Wszyscy cieszyli się, że wracamy, o jak zajebiście! Tylko nie ja. Byłem tu bo lubię chłopaków ale nie ciągnęło mnie do wracania.
-Trzeba było powiedzieć, wiesz jak oni się teraz czują? Myślą, że to przez nich! Zasługują na wyjaśnienia.
-Ale...-zaczął ale nie skończył.
-Zayni to też-zapytała jakaś dziewczyna, która weszła do salonu z koszulką w dłoni ale zatrzymała się gdy mnie zobaczyła-kto to?
Prychnęłam.
-No tak... Czemu mnie to nie dziwi. Miałam cię za mądrego i odpowiedzialnego faceta ale jak widać myliłam się-zaczęłam iść do wyjścia ale stanęłam i spojrzałam na niego- Nawet nie próbuj mącić chłopakom w głowach-przeszłam kolejny krok i znowu się odwróciłam-A! Nie musisz się fatygować na wesele. Zostaw klucze.-i wyszłam trzaskając drzwiami.
***
Siedziałam w kuchni i zastanawiałam się co teraz. Perrie powiedziała, że przyjedzie do mnie. Było mi jej cholernie szkoda. Zdążyłam się z nią poznać i dobrze zaprzyjaźnić, podobnie jak z resztą dziewczyn chłopaków. Usłyszałam kroki a po chwili do kuchni wszedł Theo w samych spodniach dresowych, które luźno zwisały mu z bioder.
-Ubierz się-rzuciłam.
-Też się cieszę, że cię widzę-i dał mi buziaka w policzek-aż tak źle wyglądam?
-Mam narzeczonego-zaśmiałam się- więc w tej sytuacji tak.
Do kuchni weszli Bradley ze Stephenem ubrani tak samo jak Theo. Jedyne co się różniło to kolor
dresów.
-Cześć sis-Steph dał mi buziaka w czoło
-Ubierzcie się.
-Ty możesz trochę pocierpieć, patrzeć na te wspaniałe ciała-powiedział Steph i napięli mięśnie-to za karę za Victoria's Secret.
-Nie musiałeś jechać. Weźcie co, tu nikt tak nie chodzi ubrany...
Jak na zawołanie do kuchni wszedł Luke.
-No właśnie widzę-cała trójka powiedziała chórem i wszyscy spojrzeliśmy na Luke'a, który był w samych bokserkach.
-Ale on może-dałam buziaka Luke'owi.
-To chwila, ubiorę bokserki i też tak będę chodził.
-Chcesz powiedzieć, że przy mojej narzeczonej, nie masz nic pod tym-zapytał Luke patrząc na nich.
-Tak.
Po domu rozległ się dzwonek do drzwi a ja wiedziałam, że to Perrie.
-Wypierdalać na górę.
***
-Ale czemu nie chcesz dać im wszystkich aut-dopytywał Roman-przecież już kiedyś robili nam auta i było dobrze.
-Na co chcesz je robić?! Zrobimy te BMW, żeby poszło za więcej, te które chce reszta swoje i moje Lambo.
-A Lykan?
-Nie!
Jechaliśmy do jego dwóch znajomych, którzy zajmują się autami. Rozmawialiśmy przez urządzenie, które mieliśmy w każdym aucie. Coś podobnego do CB Radia. Rome namawiał mnie, żeby dać im do zrobienia wszystkie auta ale dla mnie było to bez sensu. Kiedy wysiedliśmy Roman próbował mnie jeszcze namówić ale ja byłam na nie. Weszliśmy do środka gdzie był Rafał, który się z nami przywitał a po chwili dołączył do nas Grzesiek.
-Jaka ona jest seksowna-powiedział do Rafała po polsku i spojrzał na mnie uśmiechając się głupio
Jak zawsze... Prychnęłam.
-Co cię bawi-zapytał Grzesiek po angielsku a Rafał zaczął się śmiać.
-Wszystko rozumiem-powiedziałam po polsku a Grzesiek spalił buraka.
-Możecie gadać tak, żebym rozumiał-wypalił Roman-Chłopaki zrobicie nam auta?
-No pewnie, pokażcie co tam macie.
-Musicie pojechać z nami, tak właściwie, żeby je zobaczyć...
-Yyy...No dobra, Grzesiek weź kluczyki i jedziemy.
-Jedźcie z nami, odwieziemy was i przyprowadzimy auta przy okazji.
-Czy ja wiem...-zaczął Grzesiek.
-Jesteśmy świetnymi kierowcami.
Stanęłam koło swojego Maserati i czekałam na któregoś z braci. Rafał poszedł z Romanem do jego auta a Grzegorz stał i się nie ruszał.
-Jedziesz? Czy wolisz biec za samochodem-zapytałam a on w końcu ruszył dupę.
Chyba wolałabym, żeby wybrał tą drugą opcję...
-Jak ja cię lubię-zaśmiał się Rafał.
Wsiedliśmy i ruszyliśmy. Co jakiś czas odzywał się do nas Roman albo Rafał, pytając czy jeszcze się nie pozabijaliśmy. Co z tego, że Grzesiek był przystojny i miał tatuaże i w ogóle, jak był arogancki. To był jedyny jego minus bo tak to lubiłabym go bardzo, tak jak jego brata. Kiedy byliśmy już w odpowiedniej odległości od dziewczyn zadzwoniłam do Luke'a, że mogą już wyjeżdżać ale mają uważać na auta bo jeśli coś się stanie autu to jest po nich. Staliśmy na światłach czekając na zielone kiedy odezwał się głos Stephena a kierowca Lambo mrugnął światłami i ktoś podgłośnił muzykę.
-Stara jak wyglądam w tym Lambo?
-Masz się nim turlać bo ubiję-zagroziłam
Steph jak to Steph dał znak reszcie i oni również rozkręcili regulatory z tą samą nutą. Włączyli"I'd love to change the world" i wiedziałam co chce zrobić. Zaczął grzać silnik podnosząc obroty i z piskiem opon ruszył, kiedy zaczął się refren, skręcając a kiedy nas mijał pomachał nam... Olewając fakt, że było czerwone ruszyliśmy szybko za nimi. Zaczęliśmy się ścigać, mijaliśmy się a kierowcy jadący z naprzeciw trąbili na nas.
-Kto ci dał prawo jazdy-krzyknął Grzesiek, którego wbijało w fotel
Spojrzałam na niego i odwróciłam auto jadąc teraz tyłem. Zaraz za mną jechał Stephen, który teraz robił do mnie głupie miny.
-To moja przyjaciółka-krzyknął Roman
Zadriftowałam wjeżdżając na podjazd domu i się zatrzymałam. Wysiedliśmy.
-Zaraz się zrzygam-rzucił Grzesiek
Rafał podszedł do nas i poklepał mnie po plecach.
-Świetna jazda!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Kochani jestem!
Przepraszam jeśli są błędy!
Na moim profilu na wattpadzie znajdziecie nowe opowiadanie.
Został ostatni rozdział ROD.
Buziaki!
*psiarnia-policja
*psiarnia-policja
